سابقه و هدف: در زندگی امروزه موارد مصرف فراوانی برای الکل وجود دارد. برخی از این موارد، مورد نیاز بشر بوده و آثار مثبتی نیز در پی دارد. به هر حال استفاده نامناسب از آن به خصوص به عنوان یک نوشیدنی پیامدهای زیان بار اجتماعی، اخلاقی، بهداشتی و اقتصادی به همراه داشته است. به همین دلیل است که اسلام در آغاز ظهور خود به شدت از استفاده نامشروع آن نهی کرده است.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی با استفاده از ماز شعاعی هشت پر به اثرات الکل (اتیلیک) روی حافظه و یادگیری فضایی حیواناتی پرداخته شده است که در دوران جنینی در معرض الکل قرار گرفته اند. علاوه بر گروه شاهد شش گروه از موش های صحرایی که مادران آنها در دهه های اول و دوم و نیز پنج روز اول، دوم، سوم و چهارم دوره حاملگی الکل دریافت کرده بودند، مورد آزمایش قرار گرفتند. تعداد جلسات لازم برای رسیدن به معیار یادگیری که ورود بدون خطا به تمام بازوهای ماز در دو جلسه متوالی بود ملاک مورد نظر برای مقایسه یادگیری در موش ها بود.نتایج: نتایج این تحقیق بیانگر آن است که در کسب معیار یادگیری گروه دهه اول عملکرد ضعیف تری نسبت به گروه شاهد نشان می دهد. به علاوه گروه پنج روز دوم به نحوه چشم گیری انتخاب های صحیح کمتری نسبت به گروه پنج روز اول داشتند. موش های صحرایی در گروه شاهد، پنج روز سوم و چهارم دوره حاملگی رفتار مشابهی بروز دادند. بر اساس یافته های این مطالعه پنج روز دوم حساسیت بیشتری نسبت به اثرات منفی الکل روی یادگیری دارد.نتیجه گیری: از آنجا که هیپوکامپ به عنوان دارنده نقش اصلی در روند یادگیری فضایی محسوب می شود، می توان نتیجه گرفت که این بخش از سیستم عصبی در پنج روز دوم دوره حاملگی آسیب بیشتری را از ناحیه مصرف الکل تحمل می کند. 

مقدمه: مطالعات نشان داده اند ژل رویال دارای انواع فعالیت های بیولوژیکی در سلول ها و بافت های مختلف است. با توجه به اینکه ژل رویال حاوی ترکیباتی بوده که اثرات مطلوبی بر سیستم مرکزی اعصاب و عملکردهای عصبی دارند، هدف تحقیق حاضر بررسی اثر ژل رویال بر یادگیری و حافظه در رت بوده است.روش بررسی: رت های نر از نژاد ویستار به دو گروه ژل رویال و گروه کنترل تقسیم شدند. در گروه ژل رویال رت ها به مدت 10 روز غذای حاوی 3% ژل رویال بجای غذای معمولی دریافت کردند. سپس حافظه و یادگیری در این حیوانات، هم از طریق آزمون یادگیری اجتنابی غیر فعال (یک روز و یک هفته پس از دریافت شوک الکتریکی) و هم از طریق آزمون ماز آبی موریس (یک روز و یک هفته پس از یک دوره 4 روزه یادگیری) بررسی گردید.نتایج: نتایج نشان دادند که غذای حاوی ژل رویال بطور معنی داری زمان اولین ورود به اتاق تاریک را یک هفته پس از شوک الکتریکی در آزمون یادگیری اجتنابی غیر فعال در گروه ژل رویال نسبت به گروه کنترل افزایش داد. در مرحله یادگیری آزمون ماز آبی موریس، رت های دریافت کننده ژل رویال نسبت به گروه کنترل طی زمان و مسافت کمتری سکوی فرار زیر آب را پیدا کردند و همچنین یک هفته پس از یادگیری، در فاز بیادآوری زمان بیشتری را در ربعی که قبلا سکوی فرار قرار داشت گذراندند.نتیجه گیری: نتایج ارائه شده پیشنهاد می کند که ژل رویال می تواند با تاثیر مثبت بر عملکردهای عصبی موجب بهبود روندهای شناختی گردد و احتمالا در پیشگیری و درمان برخی از اختلالات عصبی نقش بارزی داشته باشد.

زمینه: آنزیم سیکلواکسیژناز به عنوان یک عامل تنظیمی در شکل پذیری سیناپسی شناخته شده است. گزارش شده که شکل پذیری سیناپسی یکی از مکانیسم های درگیر در فرآیندهای یادگیری و حافظه است. در مطالعه حاضر اثرات تجویز محیطی دوزهای مختلف سدیم سالیسیلات (مهارکننده غیرانتخابی سیکلواکسیژناز) بر یادگیری و حافظه فضایی مورد بررسی قرار گرفته است.روش ها: موش های صحرایی نر، در چهار گروه دوزهای مختلف سدیم سالیسیلات (صفر، 200، 300 و 400mg/kg, i.p.) را دریافت کردند. مطالعات با استفاده از ماز آبی موریس انجام شد. شاخصه های یادگیری و حافظه فضایی به روش آنالیز واریانس یک طرفه و دوطرفه و به دنبال آن آزمون تعقیبی توکی بررسی شد.یافته ها: تجویز داخل صفاقی سدیم سالیسیلات اثر معناداری بر شاخصه های یادگیری فضایی (شامل زمان سپری شده و مسافت طی شده برای یافتن سکوی پنهان در طی روزهای آموزش) نداشت اما تجویز دوز بالای دارو(400mg/kg)  در مرحله probe trial، درصد حضور حیوانات در ربع دایره هدف را به طور معناداری افزایش داد.نتیجه گیری: تجویز محیطی مهارکننده آنزیم سیکلواکسیژناز، تاثیر معناداری بر یادگیری فضایی در ماز آبی موریس ندارد اما به خاطرآوری اطلاعات فضایی را تقویت می کند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

 مقدمه: مطالعات قبلی نشان داده اند که ورزش باعث بهبود یادگیری و حافظه می شود. این مطالعه با هدف تعیین اثرات دویدن به طور حاد و مزمن روی تردمیل بر یادگیری فضایی و حافظه صورت گرفت.روش ها: یادگیری فضایی و حافظه در طول 8 روز اندازه گیری شد. رات ها بدین شرح در چهار گروه جای گرفتند: گروه کنترل (C) (بدون ورزش)، گروه A (ورزش 30 روز قبل، و 8 روز طی انجام آزمون ماز آبی موریس)، گروه B (ورزش 30 روز قبل از آزمون ماز آبی موریس)، و گروه D (ورزش 8 روز طی آزمون ماز آبی موریس). زمان رسیدن به هر سکو (زمان تاخیر) و طول مسیر شنا برای ارزیابی یادگیری فضایی و حافظه مورد استفاده قرار گرفت.نتایج: نتایج ما نشان داد که دویدن روی ترد میل به طور معنی داری باعث ارتقای یادگیری فضایی و حافظه، و کاهش طول مسیر و زمان تاخیر در رسیدن به سکو می شود. این یافته ها حاکی از آن است که هم یادگیری فضایی و هم حافظه از طریق مواجه نمودن همزمان رات ها با ورزش به طور مزمن و حاد به طرز چشمگیری بهبود یافت و این بهبود هنگامی که تنها یک حالت ورزش استفاده می شود برجسته تر است.نتیجه گیری: بهبود یادگیری فضایی و حافظه ممکن است از طریق فعال سازی مسیرهای مولکولی خاصی صورت گیرد.

زمینه و هدف: بیماری الزایمر، ارتباط نزدیکی با اختلال در سیگنالینگ انسولین مغز دارد. این بیماری، فرم خاصی از دیابت مغزی است که آن را «دیابت تیپ 3» نامیده اند. ازاین رو، بررسی نقش عوامل دارویی که می توانند مقاومت به انسولین نورون ها را بهبودبخشند، در درمان الزایمر موردتوجه ویژه قرارگرفته اند. متفورمین، یکی از داروهایی است که به طورگسترده ای، برضد مقاومت انسولین محیطی استفاده می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر درمانی متفورمین بر یادگیری و حافظه موش های الزایمری مدل استرپتوزوتوسین صورت گرفت.مواد و روش ها: 56 موش نر ویستار (200 تا250گرم) به7 گروه کنترل، شم، تحت تیمار با استرپتوزوتوسین، تحت تیمار با استرپتوزوتوسین به-همراه سالین و تحت تیمار با استرپتوزوتوسین به همراه متفرمین (50 و 100 و 200 میلی گرم بر کیلوگرم، ازطریق تزریق درون صفاقی) تقسیم شدند. برای القای آلزایمر، استرپتوزوتوسین (3 میلی گرم بر کیلوگرم) به درون بطن های جانبی تزریق شد. تمام موش ها به کمک ماز آبی تحت آزمون یادگیری و حافظه قرارگرفتند.یافته ها: نتایج نشان دادکه تزریق متفرمین، یادگیری وحافظه فضایی موش های الزایمری را به صورت وابسته به دوز بهبودمی بخشد. به گونه ای که موش های تحت تیمار با متفرمین در زمان کمتر و با طی مسافت کمتر، سکوی نجات را پیداکردند. متفرمین به صورت وابسته به دوز زمان سپری شده و مسافت طی شده در ناحیه هدف در تست، به خاطرآوری اطلاعات را در موش های الزایمری افزایش داد.نتیجه گیری: تزریق داخل بطنی استرپتوزوتوسین، باعث کاهش میزان یادگیری و حافظه فضایی می شود و پیش درمانی با متفرمین، می تواند یادگیری و حافظه را افزایش دهد و برای درمان الزایمر مفید باشد.

زمینه: بتاکاربالین های داخلی و خارجی و برخی از متابولیت های آن ها بر روی سیستم دوپامینرژیک اثر تحریکی دارند و ضمن افزایش سطح دوپامین، تکثیر دندریت ها و سیناپس ها در هیپوکامپ باعث بهبود یادگیری و حافظه می شوند.هدف: مطالعه به منظور تعیین اثرات تزریق مزمن نوروهارمان (به عنوان یک بتاکاربالین) بر یادگیری و حافظه فضایی موش انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 48 موش صحرایی ماده 200 تا 250 گرمی به گروه های زیر تقسیم شدند: شاهد، الکل (حلال) و 4 گروه نورهارمان. گروه شاهد هیچ درمانی دریافت نکرد. گروه های الکل و نورهارمان به مدت 5 رو ز قبل از آزمون و 5 روز در طول آزمون الکل اتانول (0.2 میلی لیتر) و نورهارمان (1، 2، 3 و 4 میلی گرم برکیلوگرم) به صورت داخل صفاقی دریافت کردند و تمام موش ها به کمک ماز آبی تحت آزمون یادگیری و حافظه فضایی قرار گرفتند. داده ها با آزمون های آماری تی مستقل، آنوای یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD تحلیل شدند.یافته ها: نورهارم ا ن به صورت وابسته به دوز یادگیری فضایی را در موش ها بهبود بخشید. اختلاف گروه نورهارمان 4 میلی گرم برکیلوگرم با گروه شاهد در روز دوم معنی دار بود. همچنین نورهارمان باعث بهبود حافظه فضایی شد، دوزهای کم آن حافظه را بیش از دوزهای بالا، بهبود بخشید. اختلاف گروه های نورهارمان (2 میلی گرم برکیلوگرم) و (4 میلی گرم برکیلوگرم) معنی دار بود. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، نوروهارمان به عنوان یک ماده درون زای فعال، ممکن است در تعدیل یادگیری و حافظه نقش مهمی داشته باشد.